عمری ست در نظرها اشک عرق نقابیم

از شرم خودنمایی خون دلیم و آبیم

جوشیده ایم از دل با صد خیال باطل

دود همین سپندیم اشک همین کبابیم

خلقی ز ما نمودار ما پیش خود شب تار

خفاش نور خویشیم هر چند آفتابیم

مستان این خرابات هنگامهٔ جنونند

از ظرف ما مپرسید دریاکش سرابیم

دانش خیال ظرفست فطرت به وهم صرفست

از آگهی چه حرفست هذیان سرای خوابیم

سامان پر زدنها در آشیان عنقاست

یکسر شرار سنگیم کاش اندکی بتابیم

افسانه ها نهفته ست در دل ولی چه حاصل

می خواند آنکه داند ما یک قلم کتابیم

هرگام باید اینجا بر عالمی قدم زد

چون ناله های زنجیر یک پا و صد رکابیم

دل مرکز سویداست خطش همان معماست

از نقطه کس چه خواند جز این که انتخابیم

کاش آبروی هستی با مهلتی شود جمع

زین فرصت عرقناک دردسر حبابیم

از خلق تا قیامت جز حق نمی تراود

با ما نفس مسوزید یک حرف بی جوابیم

بی دانشی چه مقدار نامحرم قبول است

بیدل دعا نداریم چندانکه مستجابیم